Dinsdagavond overleed Adriaan Jaeggi, niet onverwacht, maar veel te vroeg.
Een week of twee geleden bracht ik hem, samen met mijn lief, een laatste bezoek.
Onder voorbijgangers
Ik heb vanmorgen mooie kleren aangetrokken.
Vrolijke bloes, ik wou een vrolijke bloes laten zien.
Onderweg gingen de mensen mij allemaal groeten,
luid zwaaiend reed ik de dood tegemoet –
Adriaan was heel mager geworden, alsof je een lijk
dat per ongeluk nog leeft begroet, mijn omhelzing
telde zijn ribben, ja, nog ribben genoeg. Jongen, zei hij
je moet niet om mij huilen, dus begon ik te huilen.
Zelf sterven is het ergste niet, het zijn de mensen
die dag komen zeggen, die willen achterblijven
met hun stomme verdriet. Genade, zegt mijn tante
dat heet genade, in mijn taalgebied.
Ik fietste terug naar huis, nog blind van tranen.
Meneer Ensink kwam in zijn witte jas in de deuropening
van zijn winkeltje staan, riep ‘Willem!’ naar me,
begreep misschien iets en ik niet.
(C) F.Starik