Deze komkommerdagen leg ik de laatste hand aan het boek, het boek van de eenzame uitvaarten, dat medio november bij uitgeverij Nieuw Amsterdam verschijnt. Bij wijze van ontspanning, voor mijn hobby, schreef ik deze twee stukjes die ik zojuist verstuurde als ingezonden brief aan het Parool, voor de rubriek Meningen, want ik wil ook wel eens ergens een mening over hebben. Vandaag heb ik dus twee.
STAKING
Ik woon in de Staatsliedenbuurt. Wij zijn als buurt natuurlijk solidair met de vuilnisophaal. Dus hebben we ons vuil maandag allemaal gewoon op straat gezet. Een paar vuilniszakken gevuld met losse papieren erin hebben we voor de zekerheid vast stukgescheurd, zodat de papieren in de loop van de dag over de gehele straat konden waaien. Dat je goed kan zien dat er gestaakt wordt. Dat de toestand schier onhoudbaar is. Als we allemaal ons vuil deze week maar binnenhielden, dan was die hele staking mislukt, want dan had niemand er wat van gemerkt. Wij zijn solidair. Wij helpen goed mee, van de staking een doorslaand succes te maken.
SAIL
Woensdagavond zijn we dan toch maar even naar Sail gaan kijken. Er ging een aangenaam geroezemoes door de stad. Kijk, wezen de mensen, daar gaan de bootjes. ‘Alles wat varen kan’, wist de haringman, ‘vandaag vaart alles wat varen kan.’ We hebben een duikboot gezien, één. Die zag er aandoenlijk kwetsbaar uit. Het kon eigenlijk best een ouderwets ding uit een museum wezen. Maar we vroegen ons meteen van alles over duikboten af. En zwoeren daar nooit aan boord te gaan. Al leek het terstond een profijtelijke onderneming, een duikbootlijn beginnen, van Amsterdam naar Engeland. Ook was er één groot grijs schip van de marine, waaruit een helikopter op kan stijgen.Voor de rest bood de zeevaart de aanblik alsof we elkaar nog altijd vanaf houten zeilschepen met glimmend gepoetst koperen accenten te lijf gaan. Met matrozen in matrozenpakjes. Ze zeggen dat het opleidingsschepen zijn, voor de marine, maar wat heb je er in godsnaam aan om te leren zeilen als je straks vanachter een beeldscherm cruise-missiles moet lanceren? Het was heel vriendelijk allemaal, en grappig over de steigers te lopen en de particuliere rijkdom van de botenmensen te aanschouwen, best gezellig, maar wat een gemiste kans, deze nostalgische manifestatie, wat een leugenachtig beeld van de scheepvaart wordt ons voorgespiegeld! Die ouwe meuk zeilt en pronkt allemaal maar alsof we drie eeuwen geleden leven.
Waarom laten ze geen echte dingen uit de echte wereld zien? Dat zou toch oneindig veel interessanter wezen? Waar zijn de olietankers, de vliegdekschepen, waar zijn de love boats, de drijvende flatgebouwen, de zeekastelen, zoals je die op andere dagen wel bij de passengersterminal aan ziet meren, waar zijn die smerige vrachtschepen met asbest aan boord, varend onder Panamese vlag, de Chinese containerschepen?
Wij willen echte dingen zien!