Het is officieel nu hoor, de vereniging der vomitisten.
Er is namelijk een lid. Beeldend kunstenaar Mirko Krabbé meldde zich door middel van onderstaand schrijven:
“Eindelijk, dacht ik, indachtig het ‘vomitorium’ ingericht in mijn ouderlijke woning ter ere van mijn 19de verjaardag. Het geheel voorzien van stroboscopisch licht, pauwenveren (om zoals het gebruik wil mee in de keel te kietelen en zo de fysieke belevenis te laten samengaan met de diepste gedachten) en een badkuip.
Het bleek een populaire plaats en het aantal beoogde pogingen tot zelfmoord lag hoger dan ik gemiddeld op feestjes gewend was. Het enige balkon dat als ‘Tarpeïsche rots’ zou kunnen dienen bleek niet hoog genoeg, naar eer en geweten gemeld door de zoon van een kunstenaarsechtpaar die naderhand is veroordeeld wegens een poging tot moord op een klasgenoot, die toen al geen klasgenoot meer was, en deze klasgenoot op zijn beurt het oog van David E. heeft uitgestoken en nu wegens verkrachting van zijn vrouw een lange straf uitzit.
Deze laatste, een niet erkende kleinzoon van de beroemde schilder Wim S. – de magisch realist – had, wegens het blauwe oog dat ik hem had geslagen in de eerste klas, een enorm respect voor mij en bood zich aan als bewaker van dit festijn, gehuld in een slavenbroekje en een twijg, waar Sandra D., mijn kersverse ex, gehuld in decente lakens met veiligheidsspelden kippenpoten heeft afgekloven en de radijzen, die in plaats van druiven aan het plafond bungelden, met grote gretigheid tot zich nam, om zich daarna terug te trekken in de kleedkamer met mijn beste vriend, die kort daarop naar Rome zou vertrekken en daar nu twee Italiaanse kinderen op de wereld heeft gezet en sinds korte tijd gescheiden van zijn vrouw leeft in een leuk dorp waar in het paleis alle, werkelijk alle Pausportretten hangen.
Zalen vol wrede mannen. Maar om terug te komen op mijn vomitorium – en deze nieuwe stroming, VOMITISME – er lag aan het eind van de avond een plas bloed opgerispt door een andere ex schoolkameraad die nog herstellende was van een overdosis aspirine, tot zich genomen in wanhoop over zijn dominante en castrerende moeder en nu een dikke veelgevraagde reclame schrijver is geworden en dikke maatjes is met Patty Brard.
Kortom: er is een toekomst voor ons allen.”
Aldus Mirko Krabbé. Mijn eerste schaap.
Bekeerlingen kunnen zich –uitsluitend elektronisch, geen leuke enveloppen met inhoud in de postbus achterlaten- aanmelden met een gemotiveerd verzoek tot ballotage.
Wie weet bent u het tweede lid.