Moeder vindt het machtig mooi, buiten, wat je daar allemaal ziet. ‘Wel veel donkere mensen,’ constateert ze, op het terras van het café tegenover de Klinker gezeten. Een moeder en haar dochter maken hun entree. De moeder ziet eruit zoals je je voorstelt dat in een film uit de jaren zestig een hoer werd afgebeeld, de dochter draagt een glimmend paarse jas van kunststof, gevuld met watten, met ingewikkelde stiksels op hun plaats gehouden. ‘Die jas,’ roept moeder, ‘zie je die jas?’ Ze lacht. Ik knik, ik wil geen extra geluid veroorzaken, ik ben bang dat het meisje haar opmerking heeft gehoord, het kind is amper twaalf, schat ik, ofschoon de jas haar jaren ouder maakt, al bijna oud genoeg om in de voetsporen van haar moeder te treden, maar dat vertel ik mijn moeder allemaal niet. Ik denk erover na hoe ik moeder moet vertellen dat andere mensen in een café je gewoon kunnen horen praten, dat dit terras geen televisie is, maar echt.
