Geachte Montageman,
vandaag is overal op het nieuws dat de boom in de tuin achter het Anne Frank Huis in stukken wordt gezaagd, zeg maar vermoord. Alweer een stuk geschiedenis verloren. Nu las ik in uw laatste bundel SONGLOED een aangrijpend vers over de teloorgang van de kastanjeboom in het algemeen, en in het gedicht Zondagmiddagwandeling uit die bundel kwam ik deze prachtige boom die voor mij persoonlijk veel betekent, opnieuw tegen. U beschrijft – als beschikt u over profetische gaven – alreeds de teloorgang van deze wereldberoemde boom in deze doemvolle passage, ik citeer: ‘De toeristen staan nog steeds / te wachten op de schaduw van de kastanje achter het huis / van Anne Frank. Alleen zij weet hoe ziek / die boom is. Er worden identieke // exemplaren opgekweekt. Als de boom sterft / staat er zo een nieuwe. De geschiedenis / herhaalt zich wel. Dat is niet erg.
Montageman, u bent zo handig, nu even afgezien van de merkwaardige zinsonderbrekingen, dat zal wel met de poëzie te maken hebben, wat kunt u hiertegen doen?
Hoogachtend,
Dr. Willem Drees.
*
Lieve Willem,
Montageman kan er ook niks aan doen.
Uit het gedicht blijkt al dat de dichter weinig opheeft met het conserveren van wat onvermijdelijk verloren gaat. Protesteren tegen de dood, het feit dan men oud wordt, sterft, helpt niet. U benadert het onderwerp verkeerd. Ge moogt niet treuren om het verlies, u moet de mogelijkheden zien. U geeft zelf al aan, dat de boom heel netjes in stukken wordt verdeeld en over de huizen zal worden getakeld en van daaruit in een vrachtauto geladen.
De vraag is: waar gaat die vrachtauto naar toe? Wat gaat er met het hout gebeuren. Die boom is een fortuin waard. Vergelijk het met het vallen van de Duitse Muur, in 1989, misschien was u toen al dood, maar die complete muur is mooi is hele kleine stukjes verkocht en over de wereld verspreid geraakt: dat moeten we met die boom nu ook gaan doen. Door de boom heen zie je jezelf.
Montageman biedt zomaar vijftienduizend euro voor het hout van deze speciale boom. Hij laat de hele rotzooi in een loods bezorgen. Daar wordt de boom in nog veel kleinere stukjes verdeeld, dat ook de toeristen een zakje kunnen meenemen. Je koop een reliek, een deelname aan een verhaal. Het wordt geen eenzame uitvaart, maar het wordt een gekoesterd aandeel in de geschiedenis.
Lourdeswater, dat is het. Montageman gaat nu even googelen op ‘Boom, Anne Frank, de Plantsoenendienst.’ De boom blijkt eigendom van de achterbuurman, meneer Henric Pomes, die aan de Keizersgracht woonachtig is. Die voelt er niets voor de boom in kleine stukjes te verkopen. Het hele ding gaat, wat hem betreft, de versnipperaar in. Hij wil graag zelf een plakje hebben, als een herinneringsbewijs dat hij ooit eigenaar is geweest. Hij ziet het niet. De boom die alles zag. Die boom is zijn gewicht in goud waard. Ik fiets morgen wel even bij Henric aan. Ik zal hem vragen, of ik het stoffelijk overschot mag hebben. Ik zal hem zeggen, dat je die woensdag volgende week niet als een uitvaart moet zien, maar als een oogst. We gaan de boom oogsten, volgende week. En we zullen de oogst eerlijk delen. Wat onbeweeglijk tussen Prinsen – en Keizersgracht stond, zal over de wereld gaan.
Bedankt, Willem. Het was me een waar genoegen.
*
MONTAGEMAN
Heeft u ook zo’n handige vraag voor Montageman?
Stel die hem! Hij weet werkelijk alles.
+