DE PRESENTATIE VAN HET GROTE BOEK, nu te koop in de reguliere boekhandel.
Begraafplaats St. Barbara, woensdag 2 november 2005, 15 uur.
De eenzame uitvaart, uitgeverij Nieuw Amsterdam, 16,90 incl. cd.
draaiboek
14.45 deuren aula open / 15 uur binnentreden / eerste muziekstuk – when god made me (neil young) welkomstwoord jasper henderson, redacteur van de uitgever, overhandiging eerste ex aan starik, kleine toespraak starik:
Het is woensdag 2 november 2005. Allerzielen.
Wij denken vandaag aan de dood. Dat is niet moeilijk, want het is precies een jaar geleden dat Theo van Gogh werd vermoord. Het is ook precies een jaar geleden, dat de Kneet de geest gaf, welk nieuwsfeit ook nu weer enigszins wordt overschaduwd door die schokkende gebeurtenis. De Kneet zei graag: de dood of de gladiolen. Vanmorgen op de radio hoorde ik een omroeper beweren dat de Kneet de uitvinder is van deze zegswijze. Gladiolen ook voor topcrimineel John Mieremet, die vandaag in Thailand werd omgelegd. Het gaat niet goed met de onderwereld.
Het is woensdag 2 november 2005. De wereld draait door. U, van wie velen regelmatig mail van mij ontvangen, verkeert wellicht in de veronderstelling dat ik morgen te gast ben in het gelijknamige televisieprogramma, dat gaat niet door, dat item is tot nader order uitgesteld.
In Parijs was het voor de zesde achtereenvolgende nacht onrustig. Het weerbericht voorspelt veel regen, aan een harde zuidelijke wind. Het is niet koud. Vanmorgen om zeven uur was ik te gast bij de ouderenomroep: Ontbijten bij Max, met Anne van Egmond. Vandaag wordt de eenzame uitvaart gepresenteerd, op begraafplaats St. Barbara, en daar praten we over. Het item wordt afgesloten met het lied: doe het elektrisch, doe het elektrisch, dat is de grootste zaligheid, doe het met elektriciteit. Andere onderwerpen in het programma: haken is hot.
Het is woensdag 2 november 2005.
We zijn in weerwil van de armzalige weersomstandigheden hier verzameld, op St. Barbara.
Deze begraafplaats is niet toevallig gekozen. Hier worden de armlastigen al gratis begraven sinds 1845, vanwege het Genootschap van barmhartigheid. Hier ligt een vriend, de dichter Paul van der Steen, sinds 1989 te rusten. Dat was mijn eerste kennismaking met de heer Degenkamp, de baas van deze begraafplaats, waar ik de afgelopen jaren zo dikwijls ben geweest. We waren hier afgelopen maandag even, om te overleggen welke kleur gordijnen we als achtergrond voor deze presentatie zouden kiezen. Bij die gelegenheid vertelde Degenkamp dat hij al veertig jaar Sinterklaas is. Deze Allerzielen denken we aan Sinterklaas.
Het is woensdag 2 november 2005, Allerzielen. Om vijf uur begint op de Nieuwe Ooster de manifestatie Allerzielen Allicht, alwaar u onder veel anderen een geluidssculptuur van deze zelfde kunstenaar kunt beluisteren in de natte buitenlucht. Vanmorgen bij de mail vond ik een bericht voor de tachtig vrijwilligers die aan deze manifestatie meewerken: trek laarzen aan. Neem droge sokken mee. Huur een partytent.
Maar terzake. We zijn hier bijeen om de presentatie van de eenzame uitvaart luister bij te zetten. Ik wil eigenlijk een fragment uit het boek voorlezen, maar weet niet goed te kiezen welk fragment. Ik neig ertoe voor iets lichts te kiezen. Om te bewijzen dat er in het boek ook best wat te lachen valt. Ik neig ertoe iets voor te lezen waar de heer Ger Fritz in voorkomt, seniormedewerker bij B.U.G., de man die het project de EU vrijwel vanaf het begin zijn warme hart toedroeg, zonder wiens medewerking dit boek nooit geschreven was en aan wie ik dit boek dan ook heb opgedragen. Ik wil hem dan ook het eerste exemplaar aanbieden..
neem het fragment waar hij afscheid neemt van de dienst, p. 202 – 204 – 205.
meneer prins (fragment 54) verbeek (143) hoed (164) – brief aan de koningin, (90) of de eenzame uitvaart (20) .
tweede muziekstuk (live life like you’re gonna die, cause you’re gonna) william shatner.
Neel leest gedicht (Marek Skarzinski, eenzame uitvaart nummer 4)
starik leest bijbehorend verslag (pg 45)
Derde muziekstuk : het Air van bach of Morgenstimmung (Peer Gynt Suite)
Dames en heren, hiermee zijn we aan het einde gekomen van deze kleine plechtigheid.
Ik mag u uitnodigen om een kaars op te steken voor wie u zelf verloren heeft, voor Alle zielen. Ik mag u uitnodigen de heer Degenkamp te volgen, om een kleine wandeling over de begraafplaats te maken, waarna u in de koffiekamer wordt verwacht voor het gebruikelijke kopje koffie.
Zo was het draaiboek.
De gemiste uitzending van ‘de wereld draait door‘ heb ik niet meer gezien. Ze zegen dat er niet veel bijzxonders op was. Ik heb gelukkig geen televisie. Ik was heel gelukkig. Vanavond hoorde ik Chrétien Breukers op de radio zeggen dat hij het voornamelijk opvalllend vond dat de dichters van nu eigenlijk heel erg gelukkig zijn, ik vind dat een mooie observatie. Ook hier.
De presentatie was heel goed, er was veel volk op afgekomen, en dan ook nog het volk dat er toe deed: het was een prachtige ceremonie, al met al: mijn redacteur Jasper Henderson hield een gloedvol betoog waarin hij uiteenzette hoe dit boek in zijn persoonlijke top drie staat van het beste wat hij ooit heeft begeleid, toen ik hem -nieuwsgierig geworden- daarover ondervroeg, noemde hij wel tien dingen op.
Ik had zelf een welkomstwoord geschreven, dat ik hierboven op mijn weblog heb gezet. Er was muziek, zorgvuldig op de situatie uitgekozen: -When god made me- van Neil Young’s laatste cd, het enige goede nummer, dat ook meteen een heel goed nummer is, -You’ll have time- van William Shatner, Morgenstimmung uit de Peer Gynt Suite, tenslotte, de onvermijdelijke eenzame uitvaart muziek, nadat Neeltje Maria Min op indrukwekkende wijze een van haar gedichten voor de eenzame uitvaart geschreven voorlas, gevolgd door het bijpassende verslag, er was een wandeling over de begraafplaats, er werden drie dozen boeken leeggekocht, ik signeerde mij druk, er was koffie, er was cake, er waren veel belangrijke mannen van de Dienst, we maakten allerlei afspraken, deden beloften die de komende tijd allemaal geëffectueerd moeten worden.
Er was café, waar de voltallig verzamelde uitgeverij eraan begon mij te overtuigen dat de grote roman nu geschreven moet worden, en ik voorzichtig pleitte voor nu eerst weer gewoon een dichtbundel, volgend jaar, mijn zoon klaagde tegen zevenen datti nu wel honger kreeg, ik liet een schaal vol kaas bezorgen.
Nanne Nauta vertelde dat Utrecht nu bijna beginnen kan. Ik ging buiten met de radio praten.Later aten we voorgekookte pasta, zogenaamd vers, uit zo’n doos van Albert Heijn.Ik nam een er nog een fles wijn bij. We vochten traditioneel om het griesmeeltoetje, afgedekt met rode saus.
Ik was heel gelukkig.