VERSLAG VAN EEN PERFORMANCE
(Wat voorafging: kunstenaar Connie Dekker vroeg alweer drie jaar geleden aan een paar dichters een tekst op een ballon te bedenken, die door een Italiaanse Heerlijkheid zouden zweven. Ik bedacht deze tekst om weg te laten vliegen: “ En toch: dat ik bij je blijf, ik weet het zeker…” die in vertaling over drie ballonnen werd verdeeld: “Eppure: che resto con te, lo so per certo..” Ballon 1 doorsnede 0.90 m: Eppure: ballon 2 doorsnede 1.50 m: che resto con te, ballon 3 doorsnede 1.20 m: lo so per certo…Afgelopen weekeind heeft dat allemaal opnieuw, zij het op hilarische wijze moeizaam, het luchtruim gekozen. Het onderstaande verslag werd geschreven door Connie Dekker.)
“Gisteren ben ik teruggekomen uit Italië, de presentatie van mijn dvd over Zeeland en de performance zijn erg goed ontvangen. Als eerste: de performance op de berg van Monsummano Alto was beeldschoon. De organisatie van het geheel door het museum was perfect. Ik heb zo ontzettend veel hulp gehad en toen de performance in volle gang was (die heb ik zelf alleen verdekt opgesteld kunnen volgen omdat ik de meisjes-performers moest begeleiden van de ene positie naar de andere positie) zag het er zo goed uit in die omgeving dat de tranen me in de ogen sprongen. Dat overkomt me nooit. Nooit.Deze keer bleven de ballonnen heel. De wind hield zich bescheiden speels. Alleen bleken de ballonnen wat taai na drie jaar, de eerste liet zich in een vreemde eivorm blazen waar de tekst van Starik maar wat onderin bleef hangen en het daarboven vreemd opzwol. Toch hield de ballonnenman dapper vol en hij heeft hem redelijk leesbaar gekregen.
Hij gaf meteen vol goede moed aan dat hij er erg aan twijfelde of het vanwege de taaiheid met de rest wel zou lukken. De tweede knalde dus meteen, ik was binnen, de meiden aan het kleden en kreeg bijkans een hartstilstand. Toen hij de reserve op ging blazen bleven we er met zijn allen vol hoop naar kijken en vanwege de vervaarlijke vorm die de ballon aannam, schuifelde iedereen angstig achteruit zonder dat we het van onszelf of elkaar bewust waren.Terwijl alle aanwezige medewerkers de overige 18 ballonnen voorgemasseerd en voorzichtig opgetrokken hebben heeft hij ze allen in langzaam tempo volgeblazen met gevaar voor eigen leven, het zweet parelde in stroompjes van zijn lijf. Ik had nog niet verteld dat hij erg laat was aangekomen omdat zijn truck halverwege de berg met verhitte motor was blijven hangen.
Ik heb de bezoekers een parcours af laten leggen, eerst over een bosrijk pad waar tijdens de eerste ontmoeting twee performers verschenen en snel weer over het pad verdwenen, richting La Rocca, Salvatore, het gebied achter de kerk met een geweldig vergezicht over het moeras van Fucecchio waar twee andere performers plaats hadden genomen die de bezoekers onder de poort van de kerktoren naar het kerkpleintje hebben geleid, toen is 1 van hen over het centrale pad verdwenen om de andere vier op te halen die verdekt stonden opgesteld, het meisje wat achterbleef blokkeerde het pad zodat niemand het meisje dat vertrok kon volgen.Daarna zijn ze met zijn vijven het centrale pad weer naar boven gewandeld alwaar ze zich weer verenigden met de achtergeblevene op het kerkplein en ze zich in een cirkel hebben geformeerd zodat ze zich goed konden laten bewonderen en iedereen de kans had de ballonnen te lezen, en als finale zijn ook deze keer de ballonnen allemaal tegelijk de lucht in gegaan.
De “ik weet het zeker” ballon van Starik ontsnapte als enige als eerste, dus Starik bleef van begin tot einde dwarsliggen. Die meiden van de plaatselijke theatergroep, allemaal tussen de 16 en de 20 waren prachtig. Het waren 6 heel verschillende karakters met bijna “Pasoliaanse” uitstraling. Ze hebben vreselijk hun best gedaan.
Ik denk dat de persoon die het meest genoten heeft, een dame is die Assunta heet. Ze woont al sinds haar geboorte op de berg en is daar nooit weggegaan. Ze is nu ver in de 70 en ze heeft daar, sinds haar ouders er niet meer zijn, altijd helemaal alleen gewoond zonder moderne
middelen, wel met 40 honden. Sinds er een restaurant op de berg is, heeft ze haar honden van gemeentewege weg moeten doen. Nu heeft ze een geweer in huis. Haar boodschappen deed ze altijd te voet. Nu gaat ze nog steeds te voet naar beneden maar neemt ze een taxi terug naar
boven. Haar huisje staat aan het kerkpleintje en ze had haar stoeltje klaargezet op het plein om het allemaal goed te kunnen volgen en ze slaakte voortdurend kreten van bewondering. Ondertussen was ze naar mij op topkracht aan het schreeuwen: “waarom verstop je je nou
daar achter dat hek, zo kun je ze toch niet zien aankomen!”
CONNIE DEKKER
.