Vandaag heb ik, in overleg met de Sociale Dienst van Amsterdam, mijn gehele weblog leeggehaald na juridische dreigementen van een ziekenhuis. Ik zeg een ziekenhuis, want ik ben niet voldoende juridisch onderlegd om met zekerheid te kunnen zeggen, dat ik de naam van dit ziekenhuis zomaar mag noemen. Op deze weblog vond u, onder andere, een veertigtal verslagen van ‘eenzame uitvaarten’.
Een nabestaande, wier naam we hier uit privacyoverwegingen niet zullen onthullen, stuurde mij twee weken geleden een berichtje, dat zij via Internet een overleden familielid had weten op te sporen, wiens naam wij hier uit dezelfde privacyoverwegingen niet kunnen noemen. Uit haar bericht sprak niets dan dankbaarheid, dat zij het familielid had kunnen achterhalen. Zij vroeg om meer informatie, en ik kon haar doorverwijzen naar een van de medewerkers van de Dienst, die het dossier beheert.
Nu, twee weken later, tekent het ziekenhuis waar de overledene verbleef in de periode voorafgaand aan zijn overlijden, bezwaar aan tegen deze flagrante schending van de privacywetgeving.
Juridisch zou het mogelijk zijn om alle namen in de verslagen, die sinds twee jaar na iedere uitvaart op mijn weblog verschijnen, te anonimiseren. Er is veel mogelijk, juridisch gesproken.
Dit zou echter inhouden dat ieder bericht zou moeten worden gecontroleerd, ge-edit en vervolgens opnieuw gepost zou moeten worden. Dagen werk voor mijn lieve webmeester, die hoopt op beter weer. En ik ook. Hopen, op beter weer.
Ik heb dan ook besloten, zij het met spijt in mijn hart, om het gehele archief te verwijderen.
Met excuses aan de nabestaanden, die zo de mogelijkheid ontnomen wordt om familieleden te vinden of virtueel te bezoeken. En met complimenten aan de uiterst competente juridische afdeling van een ziekenhuis, waar men zeer kundig deze mug wist te ziften.